Can İçin...

Asker çocuğu olmanın faydasını işte şimdi daha net anlıyorum.
Çünkü aynı kaderin evlatları olduk ve aynı yerdeydik aynı zamanda
biz hiç uğraşmadık kader bizi topladı ve anladı ki bizden gerçek birer kardeş olur.
O yüzden biz yolumuzda ilerlerken sürekli önümüze güzel yerler ve anılar çıkardı.
e ikimiz de yol yordam bilince anladık birbirimizin içindekini ve sorgusuz sualsiz
bekledik birbirimizi o istanbul üniversitesinin bahçesinde..

İşte biz orda başladık hayata seninle, hayatımızı paylaşmaya acısıyla tatlısıyla
her daim, her zaman iyi gününde kötü gününde ve hatta hastalıkta ve sağlıkta
and içtik birbirimize karşı gönülden kardeşimin yanında olucam son nefesime kadar dedik ve aradan tam olarak rakam veremsemde saat gün olarak, 8 sene geçti Can'lı geçen 8 sene sürekli bir crank durumu olsada veya die hard hiç bir zaman "nabıcaz lan şimdi " demeden direk çözümler üretmeye başlardık ankaraya geldiğim günlerde bana kol kanat açıp yemeğini içkisini suyunu tostunu yatağını benimle paylaştın. Telefon konuşmaları beraber telefonda Tarkan filmlerini izlemelerimiz her ne kadar gülsekte o eksikliği hep hissettik ama birbirimize yansıtmadık, çünkü kader lan bu boktan durum dedik geçiştirdik şimdi gene uzağız ama aslında çok yakınız birbirimize belki her gün görüşemiyoruz ama görüştük mü aylık konuşuyoruz seninle beraber belgesel izlemeyi bile özledim adaşım kardeşim esas ben seni özledim seni muhabbetini ortamını geyiklerini dertlerini jandarmadaki gibi oturup gelen E.amcalarla geçilen taşakları özledim İstanbul'a geldiğimden beri her şeyi özler hale geldim zaten neyse.

Canımsın Can Kardeş.
Adamsın.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşlılar

Resim
     Birisiyle konuşurken ya da ben bir şey anlatmaya başladığım zaman genel olarak şöyle bir hissiyata kapılıyorum; şuan dinlediğim kişi benim söyleyeceklerini tahmin edebildiğim bir konunun içine girdi ve kurduğu her cümleyi çok iyi anlayabiliyor ve biliyorum. İşte bu yüzden konulara direk girmeyi severim. Ama bu sevgi, hep sevgi olarak kalacak bir duygu. Karşımda ki anlattığım şeylerden sıkılmaya başladı diye düşündüğüm an saçmalamaya ve dağınık cümleler kurmaya başlıyorum. Bu biraz yapısal bir durum. Her neyse konuya inceden gireyim ben.      Ait olduğum terbiyenin yeteri kadar terbiyeli olduğuna eminim. Bu cümle çok terbiyeli biriyim ben dememin diğer bir versiyonu. O yüzden bu cümleyi daha çok seviyorum. Bahsedeceğim konu yaşlı insanlar ve onlarla yaşama gerçeği..       Son zamanlarda işe gidip gelirken bindiğim toplu taşımaya  denk gelen "yaşlı insanlar" ağırlıklı bir yazı olacaktır bu. Demek istediğim, (kesinlikle onlardan nefret etmiyorum) bazı yaşlı insanlar
Devamı

Edokta Bir Kış Gecesi

Resim
  EDOK'ta Bir Kış Gecesi               2006 - 2007 senelerinde -ki sadece o zamanlar değil geniş bir zamam diliminde, askeri bölgelere daha çok sosyal tesislere sakalla girmek yasaktı. Askeri kartın olsa bile girmene müsade etmiyorlardı. Bıyık sorun değildi ama sakala, sorta, gömleğinin bile düğmesini fazla açsan sorun olurdu yani ciddi bir kural vardı. Ben tabi o zamanlar üniversitede hazırlık zamanlarındayım. Sakallarım daha yeni yeni çıkmaya başlamış, sakalları kesince sindirella oluyorum bırakınca D an Bilzerian zannediyorum kendimi o da toplasan 50 adet kıl.               Bir gün yine Ankara'ya, Can'ın yanına gittiğimde onun uzun süre kaldığı EDOK askeri misafirhanesine ben de misafir olmaya gittim. Daha doğrusu Ankara'ya indiğimde kalacak yer düşünmez hemen Can'ın yanına giderdim. Hava soğuk klasik bir Ankara soğuğu (Gide gele öğrenmiştim artık), hem de yağışlı. Hani kar yağınca dışarıda kimse olmaz, bazı araçların sesi veya karşı kaldırımda konuşanların sesi
Devamı

NEDJİMA

Resim
- NEDJİMA -           Uzun seneler önce Ankara ile ilk tanıştığım zamanlar ki beni orayla tanıştıran insanlara buradan çok teşekkür ediyorum. Her ne kadar ilk zamanlar bir kaç farklı "Rock Bar"lara takılsakta nasıl olduğunu hatırlamadığım bir şekilde Nedijamada otururken buldum kendimi. Sıradan, pasaklı, tamamen rock müzik çalan garip bir yerdi benim için orası. Çünkü ben oraya İstanbul'dan gidiyordum ve henüz İstanbul'da bir rock bar a gitme fırsatım olmamıştı.           Nedjima benim ilk rock bar'ım olmuştu. Ve bir çok anımı orada yaşadım. Oranın anılarla kirli koltuklarında, muhabbetlerle dolmuş bardaklarında benim de hatıralarım, hikayelerim var. Bunları neden yazıyorum sorusuna gelirsek eğer, orayı çok farklı seven adamlardan biriydim bende. Geçenlerde kapandığı haberini aldım Can'dan. Can beni orayla tanıştıran iki insandan birisi. Haberi alınca uzun zamandır kısa zamanda gitme hayalini kurduğum bar'ın kapanmış olması beni ağır etkiledi. G
Devamı