DG

             

            Bazı günler, benim pek onayıma sunulmayan hatta gereksinim bile duyulmayan ama ciddi ciddi yapılan çok planlı günler oluyor. Bu planlarda arabayı kullanan ben, yoğun programı olan Melis oluyor. Sabah erkenden kalkılıyor, hazırlanıyor daha 1 bardak su içmeden evden çıkıyor ve programı uygulamaya başlıyorum. " - Berkay önce şuraya gidicez, sonra benim şurada 10 dakkalık bir işim var sonra da burada olmamız lazım ama istersen buna sen gelmeyebilirsin. " gibi. Çok erken saatte çıktığımız için tam olarak ne anlatıldığını anlamadan anahtarı çeviriyor arabayı çalıştırıyorum. Navigasyondan bana açılan yer neresiyse kaç dakika dediğine bile bakmadan kontrollü bir şekilde hayata dahil oluyorum.


            Suratımdaki yastık iziyle Bağdat Caddesinde bir o şerit bir bu şerit ilerliyorum. Duruyor kalkıyor, yer yer sinirleniyorum ama yol bitiyor. Hemen bana uğultuyla anlatılan programdan aklımdan "1 tanesi bitti" diyorum. Bir sonraki durakta Melis; "Arden uyuyacak istersen sen arabada takıl" diyince ışık hızıyla gözük açılıyor. Arden'in öğlen uykusu minimum 1 saat. Bu saati çok kaliteli geçirebileceğim bir yer var. Burasıda Kalamış tarafında ki askeri sosyal tesis olan DG. Buranın hala uzun adını bilmiyorum ama Deniz kuvvetlerini sosyal tesisi olarak geçiyor. Öğlen yemeği, fast-food tipi şeyler yiyebiliyorsunuz. Yaş ortalaması genelde 70+. Güneşlenmek için karaya çıkan timsah gibi hepsi. Yarısından çoğu ağzını kapatmayı bile unutacak durumda, aşırı yavaş fakat efsane bir tuzlu fıstığı olan sosyal tesis. :)


            Melis'i neresi dediyse oraya bıraktıktan sonra, "-Sen de işin bitince DG'ye gelirsin..." diyip derhal oraya gidiyorum. Az önce bahsettiğim evde içemediğim 1 bardak suyu oraya içip ardından Arden'i uyutup hemen kuruluyorum bir masaya. Adeta kronometreye basılmış gibi, çarkıfelekte kısıtlı puanımla hediye odasına girer gibi koşarak kasaya gidiyor, hemen tuzlu fıstık + standart olan Efes malt biramı alıyorum. Tekrar koşarak masama gelip biramı açtığımda güneşten kısılmış gözlerimde ufak bir tebessüm oluyor. Deniz kenarında olmamızdan etrafta tatlı bir yosun kokusu, gazete okuyan henüz gözleri gören yan masam, kedilere verebileceği en iyi şey gözden çıkartabildiği hazır pizzasındaki mısırlar olan bir başka emekli subay ve işte bardağa köpük köpük dolan biram. Yosunu bol, tuzu sert esintiyle gelen marmara denizi kokusu ve ona bir anda dahil olan biramın kokusu. Bir anda içimde heyecanlar beliriyor. Hemen kendime şunu diyorum.


            Arkadaşlar Eyvallah! Başlıyoruz!





Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşlılar

Resim
     Birisiyle konuşurken ya da ben bir şey anlatmaya başladığım zaman genel olarak şöyle bir hissiyata kapılıyorum; şuan dinlediğim kişi benim söyleyeceklerini tahmin edebildiğim bir konunun içine girdi ve kurduğu her cümleyi çok iyi anlayabiliyor ve biliyorum. İşte bu yüzden konulara direk girmeyi severim. Ama bu sevgi, hep sevgi olarak kalacak bir duygu. Karşımda ki anlattığım şeylerden sıkılmaya başladı diye düşündüğüm an saçmalamaya ve dağınık cümleler kurmaya başlıyorum. Bu biraz yapısal bir durum. Her neyse konuya inceden gireyim ben.      Ait olduğum terbiyenin yeteri kadar terbiyeli olduğuna eminim. Bu cümle çok terbiyeli biriyim ben dememin diğer bir versiyonu. O yüzden bu cümleyi daha çok seviyorum. Bahsedeceğim konu yaşlı insanlar ve onlarla yaşama gerçeği..       Son zamanlarda işe gidip gelirken bindiğim toplu taşımaya  denk gelen "yaşlı insanlar" ağırlıklı bir yazı olacaktır bu. Demek istediğim, (kesinlikle onlardan nefret etmiyorum) bazı yaşlı insanlar
Devamı

Edokta Bir Kış Gecesi

Resim
  EDOK'ta Bir Kış Gecesi               2006 - 2007 senelerinde -ki sadece o zamanlar değil geniş bir zamam diliminde, askeri bölgelere daha çok sosyal tesislere sakalla girmek yasaktı. Askeri kartın olsa bile girmene müsade etmiyorlardı. Bıyık sorun değildi ama sakala, sorta, gömleğinin bile düğmesini fazla açsan sorun olurdu yani ciddi bir kural vardı. Ben tabi o zamanlar üniversitede hazırlık zamanlarındayım. Sakallarım daha yeni yeni çıkmaya başlamış, sakalları kesince sindirella oluyorum bırakınca D an Bilzerian zannediyorum kendimi o da toplasan 50 adet kıl.               Bir gün yine Ankara'ya, Can'ın yanına gittiğimde onun uzun süre kaldığı EDOK askeri misafirhanesine ben de misafir olmaya gittim. Daha doğrusu Ankara'ya indiğimde kalacak yer düşünmez hemen Can'ın yanına giderdim. Hava soğuk klasik bir Ankara soğuğu (Gide gele öğrenmiştim artık), hem de yağışlı. Hani kar yağınca dışarıda kimse olmaz, bazı araçların sesi veya karşı kaldırımda konuşanların sesi
Devamı

NEDJİMA

Resim
- NEDJİMA -           Uzun seneler önce Ankara ile ilk tanıştığım zamanlar ki beni orayla tanıştıran insanlara buradan çok teşekkür ediyorum. Her ne kadar ilk zamanlar bir kaç farklı "Rock Bar"lara takılsakta nasıl olduğunu hatırlamadığım bir şekilde Nedijamada otururken buldum kendimi. Sıradan, pasaklı, tamamen rock müzik çalan garip bir yerdi benim için orası. Çünkü ben oraya İstanbul'dan gidiyordum ve henüz İstanbul'da bir rock bar a gitme fırsatım olmamıştı.           Nedjima benim ilk rock bar'ım olmuştu. Ve bir çok anımı orada yaşadım. Oranın anılarla kirli koltuklarında, muhabbetlerle dolmuş bardaklarında benim de hatıralarım, hikayelerim var. Bunları neden yazıyorum sorusuna gelirsek eğer, orayı çok farklı seven adamlardan biriydim bende. Geçenlerde kapandığı haberini aldım Can'dan. Can beni orayla tanıştıran iki insandan birisi. Haberi alınca uzun zamandır kısa zamanda gitme hayalini kurduğum bar'ın kapanmış olması beni ağır etkiledi. G
Devamı