Efendiler!


    


            1-2 gündür kendimi heyecanlandıracak işlerle uğraşmaya başladım. Aslında kendimi ilgilendiren sadece benim kontrolümde olan planlar yapmaya başladım. Bu da beni çok heyecanlandırıyor. Sürekli kendime aradığım " ben ne yapabilirim? " sorusuna sanıyorum artık ufakta olsa cevap veren bir tarafım çıkıyor ortaya. Beni tekrar heyecanlandıran, hazırlanırken bir yandan ayaklarımı adeta bateri çalarcasına hareketlendiren işler bunlar. Bana bunları yapmamda ilham veren şeyler oluyor, bunlardan en büyük oranı Ahmet Coka diye birisi oluşturuyor. Kendisini tanımıyorum, hatta daha çok yeni youtube'daki videolarında gördüm. Orada anlattıkları kadarıyla biliyorum kendisini. Videolarını ilk baş sıkıcı buldum, ne anlatıyor ne yapıyor diye sorgularken aslında youtube'u tam da benim istediğim gibi kullandığını fark ettim. Günlük! Evet, video günlük olarak kullanıyor. Sadece birisine anlatıyor, günlük tutar gibi paylaşıyor. Ne bir takipçi isteği var, ne bir talebi, vaadi. Sadece anlatıyor, merhaba demiyor, arkadaşlar demiyor sadece ne hissediyorsa onu anlatıyor.

            Farkettim ki benim de böyle bir şeye "ihtiyacım" var. Paylaşmayı seviyorum ama bunu bir vaad olarak yapmak istemiyorum. İçimden geldiğince, aklımdan geçtiğince yapmak istiyorum. Hemen kendimce planlar yapmaya başladım. Çok yakın bir zamanda bir iş yaptım, bu işin karşılığında kendime bir kamera alacağım gopro mesela, bununla hemen video günlükler hazırlamaya başlayacağım. Kendimi, duygularımı düşüncelerimi anlatacağım. Çevremi yaşadıklarımı, o günü anlatacağım. Tarihe not olsun diye. İleride eşimle gülelim diye, oğlum ileride bugünleri görebilsin diye. 

            blogspot adresimi 2'ye böldüm. Bir tanesinde fotoğraflı günlük tutacağım. Gün ve gün olmasada yaşadığım bazı hatıraları buraya fotoğraflarla paylaşacağım diğer hesabımdan tasarımlarımı eskizlerimi paylaşacağım. Böyle olmasını planlıyorum. Bu beni aşırı heyecanlandırdı. Son zamanlarda retouch yapmaktan çok sıkılmıştım. Hem bu gelen tasarım işi, hem de bu fikirler birde üstüste gelince heyecanım arttı. Hiç bir bahane bulmadan bunları yapacağım. 

            Buradan belki okursa, hiç tanımadığım Ahmet Coka'ya paylaşımlarından dolayı çok teşekkür ederim. Bir meslektaşı olarak hem ondan çok şey öğreneceğime eminim hem de bu paylaşımları sayesinde bana bir neşe, heyecan verdi. Bir gün mutlaka videomda ona bu teşekkürümü ileteceğim.

Eyvallah, Başlıyoruz! :)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yaşlılar

Resim
     Birisiyle konuşurken ya da ben bir şey anlatmaya başladığım zaman genel olarak şöyle bir hissiyata kapılıyorum; şuan dinlediğim kişi benim söyleyeceklerini tahmin edebildiğim bir konunun içine girdi ve kurduğu her cümleyi çok iyi anlayabiliyor ve biliyorum. İşte bu yüzden konulara direk girmeyi severim. Ama bu sevgi, hep sevgi olarak kalacak bir duygu. Karşımda ki anlattığım şeylerden sıkılmaya başladı diye düşündüğüm an saçmalamaya ve dağınık cümleler kurmaya başlıyorum. Bu biraz yapısal bir durum. Her neyse konuya inceden gireyim ben.      Ait olduğum terbiyenin yeteri kadar terbiyeli olduğuna eminim. Bu cümle çok terbiyeli biriyim ben dememin diğer bir versiyonu. O yüzden bu cümleyi daha çok seviyorum. Bahsedeceğim konu yaşlı insanlar ve onlarla yaşama gerçeği..       Son zamanlarda işe gidip gelirken bindiğim toplu taşımaya  denk gelen "yaşlı insanlar" ağırlıklı bir yazı olacaktır bu. Demek istediğim, (kesinlikle onlardan nefret etmiyorum) bazı yaşlı insanlar
Devamı

Edokta Bir Kış Gecesi

Resim
  EDOK'ta Bir Kış Gecesi               2006 - 2007 senelerinde -ki sadece o zamanlar değil geniş bir zamam diliminde, askeri bölgelere daha çok sosyal tesislere sakalla girmek yasaktı. Askeri kartın olsa bile girmene müsade etmiyorlardı. Bıyık sorun değildi ama sakala, sorta, gömleğinin bile düğmesini fazla açsan sorun olurdu yani ciddi bir kural vardı. Ben tabi o zamanlar üniversitede hazırlık zamanlarındayım. Sakallarım daha yeni yeni çıkmaya başlamış, sakalları kesince sindirella oluyorum bırakınca D an Bilzerian zannediyorum kendimi o da toplasan 50 adet kıl.               Bir gün yine Ankara'ya, Can'ın yanına gittiğimde onun uzun süre kaldığı EDOK askeri misafirhanesine ben de misafir olmaya gittim. Daha doğrusu Ankara'ya indiğimde kalacak yer düşünmez hemen Can'ın yanına giderdim. Hava soğuk klasik bir Ankara soğuğu (Gide gele öğrenmiştim artık), hem de yağışlı. Hani kar yağınca dışarıda kimse olmaz, bazı araçların sesi veya karşı kaldırımda konuşanların sesi
Devamı

NEDJİMA

Resim
- NEDJİMA -           Uzun seneler önce Ankara ile ilk tanıştığım zamanlar ki beni orayla tanıştıran insanlara buradan çok teşekkür ediyorum. Her ne kadar ilk zamanlar bir kaç farklı "Rock Bar"lara takılsakta nasıl olduğunu hatırlamadığım bir şekilde Nedijamada otururken buldum kendimi. Sıradan, pasaklı, tamamen rock müzik çalan garip bir yerdi benim için orası. Çünkü ben oraya İstanbul'dan gidiyordum ve henüz İstanbul'da bir rock bar a gitme fırsatım olmamıştı.           Nedjima benim ilk rock bar'ım olmuştu. Ve bir çok anımı orada yaşadım. Oranın anılarla kirli koltuklarında, muhabbetlerle dolmuş bardaklarında benim de hatıralarım, hikayelerim var. Bunları neden yazıyorum sorusuna gelirsek eğer, orayı çok farklı seven adamlardan biriydim bende. Geçenlerde kapandığı haberini aldım Can'dan. Can beni orayla tanıştıran iki insandan birisi. Haberi alınca uzun zamandır kısa zamanda gitme hayalini kurduğum bar'ın kapanmış olması beni ağır etkiledi. G
Devamı