Atılay için...
Burdur sene 1991 Aralık ayından bir gün 4 yaşındayım. Annem ve Babam hastaneye gitmişler ben neden evde kalmışım bilmiyorum birden dışarı fırladım. Apartmanda en aşağıdan bağırıyorlar "Berkaaaay gel bak kardeşin geliyor. Koş Berkay koş bak kardeşine" diye. Sevinçten, heyecandan sesin yukarıdan mı? aşağıdan mı geldiğini anlayamıyorum. Bir yukarı bir aşağı bakıyorum ve sonunda bana doğru gelen annem ve kucağında küçücük bir şey. Çarşafların arasında eve geliyoruz. Bir bakıyorum ki minicik çirkin suratlı bir bebek. Öyle bir his kaplıyor ki beni, sanki bana alınmış gibi hissediyorum. O an çok hoşuma gidiyor burnu, kulakları, suratı çok ufak. Çok seviyorum onu. Onun daha gözleri açık değil... O kadar tatlı, o kadar sevimli bir bebek ki, o hep uyuyor ben hep izliyorum onu. Yavaş yavaş büyüyor. Günler geçiyor ben anlıyorum ki, o benim biricik kardeşim. herseyım hayattakı tek dayanagım tek guvencem Atılay'ım ... zaman gecıyo bız buyuyoruz bız buyuyoruz bırbır